Zoektocht in Jakarta door Martijn Alexander

Zoektocht naar adressen in Adoptiepapieren door Martijn Alexander

15-08-2023

Daar zijn we dan. Bezweet, moe na een lange reis via Singapore, aangekomen in Jakarta. Ik sta in de lift die naar beneden gaat. Vrouw en kinderen zijn lekker aan het chillen en uitrusten, maar ik ben best zenuwachtig. In de lobby van het hotel zit Jefri te wachten van Stichting mijn Roots. Hij gaat ons morgen helpen om de adressen die in mijn adoptiepapieren staan te vinden in Jakarta. Als ik de lobby binnen kom word ik hartelijk begroet door Jefri. We gaan zitten en komen meteen ter zake, en bespreken de plannen door voor morgen. 

Als we enigszins een plan van aanpak hebben, zegt Jefri: “Hebben jullie al gegeten? Nou niet echt, kinderen zijn echt moe, maar zonder een volle maag kun je niet goed slapen. Op 10 minuten lopen is een goede toko en vinden de kinderen dat niet goed dan is er ook een KFC. Nou, voor de KFC zijn de kids wel te porren en zo lopen we later door Jakarta, waar Jefri verteld over Jakarta, en ons door de drukke straten heen loodst. Wat een stad, wat een dynamiek, wat een mooie geboorteplek heb ik eigenlijk! Nadat onze buiken vol zijn en we terug zijn in ons hotel zit ik wel met een spannend gevoel. Wat gaan we morgen aantreffen? Verwachtingen om familie te ontmoeten is er niet, maar je weet maar nooit…… Met deze gedachte val ik in slaap.

16-08-2023.

Fris, en na een goed ontbijt, staat Jefri ons op te wachten in de lobby van het hotel. Ook Asep, onze chauffeur van de onze bus, staat al klaar. Op naar ons eerste adres, het notariskantoor waar alle officiële documenten zijn opgemaakt. Door Onafhankelijkheidsdag op 17 augustus is het één grote rode vlaggenparade in Jakarta. Maar ook zijn sommige wegen afgezet. Maar door de goede stuurmanskunsten van onze chauffeur komen we aan bij het kantoor van de notaris.

In het gebouw zit nu een Alfa Mart, één van de vele die je in Indonesië ziet. 

Jefri spreekt de “verkeerregelaar” aan die met belangstelling naar ons kijkt. Hij weet ons te vertellen dat hier vroeger inderdaad een notaris zat, en hij wijst naar de overkant van de weg naar een huis/gebouw. Het was een soort gelijk gebouw die er eerst stond, waar nu de Alfa Mart is. Helaas weten de locals verder weinig en stappen we weer in de bus, en rijden een paar rondjes om een wijk waar mijn ouders hebben gewoond volgens de adoptiepapieren. Helaas staan er alleen maar grote gebouwen, en vermoed Jefri dat de mensen die toen in dit gebied woonden weg moesten, over de stad zijn verspreid.

Onderweg naar ons volgende adres, hoor ik Jefri flink mopperen. Zuster Martha wil niet meer over de adopties hebben, die zij destijds heeft begeleid. Jefri snapt er niets van, en ik ook eigenlijk niet. We moeten ons er maar in berusten en komen aan bij een pand, wat het ziekenhuis was waar ik geboren ben. Nu is het een overheidsgebouw, waar men aan het vieren is met spelletjes, dat het bijna Independence Day is. Hier komen we in gesprek met een aantal locals. De “parkeerwachter” heeft een tante gehad die in het ziekenhuis heeft gewerkt. Helaas is deze tante ondertussen overleden, en hij heeft verder niets gehoord over adoptie over dergelijke verhalen. Maar hij wil best wel in de familie navragen of zijn tante ooit eens iets heeft verteld. Tijdens het gesprek komt er een man bij ons staan, die erg geïnteresseerd is. Hij woont al jaren met zijn familie in deze buurt. Weet ook dat het gebouw eerst een ziekenhuis was. Als Jefri aan hem mijn verhaal verteld, is hij helemaal ontroerd. Hij krijgt er kippenvel van, en begint zelfs even te huilen. Hij begrijpt zo goed dat ik mijn familie wil vinden. Hij geeft aan rond te willen vragen in de gemeenschap of er iemand weet over mijn adoptie en/of mijn verhaal herkend.

Na deze indrukken wekkende plek, ik ben er geboren, dus ben ik hier zeker 46 jaar geleden geweest, gaan we verder op zoek naar de getuigen, die verklaren dat ik inderdaad de zoon ben van mijn moeder. Onderweg zegt Jefri dat de adoptiepapieren niet juist zijn vertaald. Er is nog een persoon bij betrokken, een soort nanny die 4 maanden voor mij heeft gezorgd voordat ik aan zuster Martha ben overgedragen. Het adres van deze nanny gaan we ook bezoeken. Ondertussen zijn wij bij een heel groot winkelcentrum aangekomen met kantoren daaromheen. Dit is de plek waar de getuigen gewoond zouden hebben, maar ook deze wijk heeft plaats moeten maken voor kantoren en winkels.

De laatste en stop, het adres van de Nanny. Best een stukje rijden naar dit adres. Een beetje gevaarlijke wijk, zegt Jefri, en ook onze chauffeur Asep geeft aan dat het voor toeristen niet verstandig is om door deze wijk te lopen. We besluiten dat vrouw en kinderen in de bus blijven bij Asep, en dat Jefri en ik de wijk in gaan. Na een paar keer vragen komen we aan bij een deur, met het juiste adres. Het blijkt een soort “appartementen” gebouw te zijn. We spreken de beheerder van het pand, die ons verhaal rustig aan hoort. Hij kijkt mij een keertje aan en verteld dan dat hij de taak van zijn vader heeft overgenomen. In 1977 was zijn vader beheerder van het pand, helaas is zijn vader overleden. Jefri vraagt of hij iets weet van een vrouw die destijds tijdelijk voor een baby heeft gezorgd. Hij kan het zich niet herinneren, maar wil best vragen in het pand en de gemeenschap of iemand zich iets kan herinneren.

Na deze vermoeiende en ook wel emotionele dag, reden we weer terug naar ons hotel. Nadat we Jefri bedankt hebben en met onze chauffeur onze ophaaltijd voor de volgende dag hebben kortgesloten, om onze reis door Indonesië te hervatten, is het tijd voor het zwembad. Gelukkig heeft het zwembad een bar waar ik kan genieten vaan een heerlijke cocktail, en de dag een beetje kan laten bezinken. Veel gezien, veel informatie, maar toch ook nog wel vragen. Vragen die misschien altijd blijven. Omdat we zo indrukwekkende dag achter de rug hebben, besluiten we om te eten in het hotel. De jongens vragen tijdens het eten waarom het zo belangrijk is voor mij, dat we deze adressen hebben bezocht vandaag. Als ik ze het (nogmaals)probeer uit te leggen, knikken ze ja, ze begrijpen heel goed dat ik mijn biologische ouders wil vinden. Ik vind het fijn dat ze me proberen te begrijpen, ze zijn tenslotte ook nog maar 8 en 10.

Tijdens het eten krijg ik een appje van Jefri. Ik moet zo snel mogelijk contact opnemen met hem. We kunnen namelijk vanavond nog een YouTube film maken om mijn zoektocht nog meer kracht bij te zetten, en nog meer mensen bereiken om mijn verhaal te vertellen over mijn zoektocht. Dezelfde avond zitten we in een aparte zaal van het hotel om een film op te nemen voor YouTube. Het is even improviseren, de jongens knikkebollen van de slaap, maar gelukkig sleept Jefri ons erdoorheen. Het resultaat is te vinden op: 

Oproep Martijn Alexander bij Rajut Kasih YoutubeTV

Nu is maar afwachten of er meer informatie komt van onze locals of het YouTube filmpje. Voor mij was deze dag zeer bijzonder. Ik ben op plaatsen geweest, waar ik 46 jaar geleden ook was!

Ik wil Stichting mijn Roots ontzettend bedankten voor alle hulp. Extra wil ik bedanken Jefri en Ana, voor de persoonlijke begeleiding. Zonder hen was deze dag niet gelukt!

Martijn Alexander