En wat als je nou eens wel serieus Indonesisch gaat leren? Blog door Evert

En wat als je nou eens wel serieus Indonesisch gaat leren?

Vaak heb ik mezelf voorgenomen om Indonesisch te leren, maar mijn inspanningen waren telkens halfslachtig. NTI-boeken werden gekocht maar nooit gebruikt, ik haakte af bij een taalschool, private tutoring via Preply was infrequent en het huiswerk werd zelden gemaakt. Alleen bij Duolingo hield ik het ruim 2 jaar vol, maar het nut van zinnen als "Deze kat verzwakt onze defensie" (serieus!) is beperkt.

Waarom viel Indonesisch leren me dan zo zwaar? Het is geen moeilijke taal. Maar de discipline die nodig is voor taalstudie, had ik niet meer hoeven opbrengen sinds de middelbare school. Woorden stampen, huiswerk maken, oefenen; dat was vroeger al geen hobby. Nu moest ik het doen zonder de dwang van school, met alle sociale en werkverplichtingen van het volwassen leven erbij, en dat maakte het extra uitdagend. Daarbij kwam nog een schuldgevoel. Het besef dat als ik de taal echt zou leren, het zoveel zou doen om de band met mijn nieuw gevonden familie te versterken, iets waar ik zo lang naar had verlangd...

Maar toen kwam de druppel. Mijn vrouw Kim en ik waren al aan het reizen met ook familiebezoek in Indonesië in het vooruitzicht. Onderweg besefte ik dat ik echt de taal wilde leren. We pasten ons schema aan en schreven ons in bij een taalschool in Malang. Twee weken intensieve cursus, met in de weekenden bezoeken aan familie. Dat bracht meteen een ander schuldgevoel met zich mee. Zo vaak kwam ik nou ook niet aan deze kant van de wereld. En in plaats van volledig bij familie te zijn, ging ik lessen volgen? Ik geloofde dat onderdompeling in de taal, in het land zelf, het verschil kon maken. Maar zo zeker was ik hier nou ook niet van.

Eenmaal bij de taalschool werden we direct in het diepe gegooid. We mochten geen Engels of Nederlands praten. Dat was zeker voor Kim, die bij nul begon, even slikken. Maar ook voor mij was de som van al mijn eerdere pogingen maar net genoeg om te volgen wat er gebeurde. Gelukkig lieten de docenten ons spartelen, maar niet verdrinken. Ze zagen heel goed waar onze verbeterpunten lagen en sprongen daar fantastisch op in. Elke ochtend kregen we ieder 4 uur privéles. Voorgenomen ideeën om 's middags activiteiten te ondernemen konden we vergeten. Met deze vurige aanpak waren we praktisch elke dag bekaf en blij om terug te mogen naar het hotel. Evengoed was de leercurve snel en steil en na 2 weken namen we emotioneel afscheid van de taalschool. Want ook met de docenten hadden we hechte banden opgebouwd door het vele en nabije samenzijn.

En toen de lakmoestest! Konden we zelfstandig met onze familie communiceren? Het eerste weekend na een week leren hadden we nog een goed Engels sprekende neef waar we op terugvielen. Maar nu moesten we het echt zelf doen. Gelukkig kwam al snel het verlossende antwoord. We konden echt met elkaar praten! Ja, we spraken als kleuters, zetten elk woord in onjuiste vorm op de verkeerde volgorde. Maar we begrepen elkaar! We spraken over ervaringen van vroeger, werk en relaties nu, dromen en wensen voor de toekomst, maakten grapjes en lachten. En ieder van ons voelde dat er iets wezenlijks was veranderd. Ons samenzijn was voorheen ook warm. En met Google Translate en vertolkers kom je best ver. Maar elkaar in de ogen kunnen kijken en uit je eigen mond horen dat je het zo fijn vindt en de ander blij zien worden, gewillig zien knikken en hetzelfde terug horen zeggen. Dat directe begrip en het daarbij horende gevoel smeedde iets wat geen app kan vervangen.

Alle twijfel of deze stap de juiste was, was verdampt. Naast versterking van de familieband was er ook nog iets anders ontstaan. Namelijk de motivatie om ook in Nederland verder te leren. En heel belangrijk, het zelfvertrouwen dat beheersing van Indonesisch ook echt binnen bereik lag. Ik weet dat velen van ons de stap om echt de taal te leren lastig vinden. En misschien is mijn aanpak ook niet voor iedereen weggelegd. Maar ik beloof dat er een kantelpunt bestaat. Dat dichterbij is dan je denkt en waarna echt alles makkelijker wordt. En dat is het moment dat je je moeder, vader, broer, zus, oom, tante, neef of nicht toespreekt, ze lachen en je weet: Ze verstaan me. We begrijpen elkaar.