" Elkaar gevonden na 48 jaar!" door Yanien & Guusje

"Mijn zusje" door Yanien

Als kind kon ik me goed herinneren dat er een vrouw met haar 2 kinderen bij ons woonde. Ik wist niet beter dat ik de vrouw tante noemde. Na haar overlijden werden haar kinderen naar een ziekenhuis gebracht, vlakbij ons huis. Zij is overleden in 1976 en ik was 6 jaar. Haar zoontje kon nog niet lopen en was niet sterk. Haar dochter is ongeveer 2 jaar oud. Toen ze in het ziekenhuis zaten, vond ik dat zielig en ik wilde hen zien. Samen met mijn broer ging ik hen opzoeken.
De kinderen lagen in een kamer met anderen. Ik zag dat het jongetje probeerde op te trekken in zijn box en het meisje stond naast de box. Ze was stil en had iets wits in haar oog.

Dat was de laatste keer dat ik de kinderen zag. Mijn laatste herinnering aan hen.

In 1996 vond ik mijn familie en in oktober werden we herenigd. Het was een mooie emotionele ontmoeting met mijn familie. Ik sprak geen Javaans meer en had nog nooit Bahasa Indonesia geleerd. Liefde kent geen taal en dat gold zeker voor ons. 

Tijdens de ontmoeting gingen we ergens heen. Het bleek een kindertehuis te zijn van Oom Ghan. Mijn moeder vroeg me of ik een vrouw met 2 kinderen kon herinneren. Ze zei dat de vrouw de 2e vrouw was van mijn vader en dat haar kinderen mijn broertje en zusje waren. De vrouw van oom Ghan vertelde dat de kinderen waarschijnlijk geadopteerd zijn. Ze wist niet meer waar en wist ook niet of het jongetje nog leefde omdat hij zwak was. Ze zei dat mijn moeder ze niet moest zoeken. Daarna zei ze nog iets en plots moest mijn moeder hard huilen.

Het was voor mij te verwarrend en emotioneel allemaal. Ik was boos, verdrietig en bang. Het werd me teveel om alles in een keer te moeten verwerken. Mijn half broertje en zusje moest ik op de achtergrond plaatsen.

Jaren later, na het overlijden van mijn oudste broer, deed ik een poging om de kinderen te vinden via social media “adoptie uit Semarang“. Geen resultaat, maar ik heb wel veel geadopteerden leren kennen en voor ik het wist, stapte ik in de wereld van adoptie. 

Toen we met z’n allen bezig waren om de beerput te openen over de misstanden in de adoptie-wereld, begon ik te beseffen hoe belangrijk het was voor geadopteerden om hun biologische familie te vinden. 

Toen Taike en ik dachten dat we misschien zusjes zouden kunnen zijn, hebben we een DNA test gedaan. Helaas was er geen match maar in ons hart voelde het wel. Mijn DNA bleef in de databank.

Jaren verstreken, in Semarang nog een poging gedaan om te zoeken naar informatie over mijn broertje en zusje maar helaas zonder resultaat. Ik had geen informatie van de kinderen. De mensen, zoals mijn moeder, die het wel wisten, waren al overleden of verhuisd. De enige manier om ze te vinden, is als ze zelf besluiten te zoeken en een DNA test doen. Ik gaf het op maar ze bleven wel in mijn gedachten. De kans was zeer klein dat we herenigd zouden worden.

Zaterdagochtend 27 januari zaten Taike, Sonny en ik aan tafel om te lunchen. Ik zag een WhatsApp bericht van Olvi met de mededeling dat iemand mij probeerde te bereiken en dat ze mijn halfzusje is. Uiteraard was ik eerst in shock en belde direct Olvi op. Tijdens dit gesprek stuurde zij een foto van de DNA-match en ik gaf toestemming mijn telefoonnummer door te geven.
Sonny, Taike en ik waren verbouwereerd. Ik kon gewoon niet geloven dat er een match was. Mijn zusje had me al geprobeerd te bellen maar ik was nog in shock en hoorde de telefoon niet. Ik belde haar direct terug.

Ik luisterde naar haar over haar zoektocht en hoe ze mij had gevonden. Mijn hoofd ging alle kanten op en mijn hart bonkte van de zenuwen. Ze bleek samen te zijn geadopteerd met haar broertje, ons broertje. Toen ze vertelde dat hij op 15 jarige leeftijd was overleden, barstte ik in huilen uit. Ik hield ons telefoongesprek kort en we hadden afgesproken om zondagochtend elkaar te zien. Ze bleek 30 kilometer van mij vandaan te wonen.

Ik was blij dat toevallig Taike en Sonny er waren, want anders zou het niet goed zijn gegaan met mijn emoties.

Zondagochtend 11 uur was het moment van de waarheid. Ik had niet veel geslapen en was erg zenuwachtig. Ik deed de deur open en omhelsde haar direct. Nadat ik mijn tranen weg veegde, keek ik naar haar ogen. De plek was er nog steeds. Geen twijfel mogelijk, Guusje is mijn zusje. Na 48 jaar zijn we herenigd.

Extra bijzonder: de zoeker Rudy van Mijn Roots, kent mij en mijn broertje. Hij is zelfs bij mijn broertje geweest. Ana kent mij en weet van mijn verleden. Hoe bizar is het dat zij mij bleken te zoeken voor Guusje. Ana wist van mijn zoektocht en dat ik op zoek was naar Guusje.  Olvi kent mij en dat Guusje juist op zoek was naar mij. Als Guusje geen DNA test had gedaan, hadden we steeds langs elkaar heen geleefd zonder te weten van elkaars bestaan en verwijderd door een afstand van 30 kilometer.

In 2019 was zij met haar gezin in Semarang en ik ook, dezelfde maand. 12 april vierden wij de verjaardag van mijn oudste dochter in Kampung Laut ( Semarang) en Guusje was met haar gezin in Simpang Lima, dichtbij bij een hotel waar wij  logeerden.

"Mijn zus" door Guusje

Als kind wist ik niet beter dan dat ik alleen een broertje had. We zaten samen in het kindertehuis en kwamen samen in 1 gezin terecht. Hij was mijn alles en alles wat ik had. We waren heel gehecht aan elkaar.
Met 4 en 2 jaar kwamen we naar Nederland en woonden we een tijdlang heel tevreden en onbezorgd in Heesch in Brabant. Na een paar jaar braken er ongelukkige tijden aan binnen ons gezin waar ik geen prettige herinneringen aan heb. De periode eindigde met het overlijden van mijn broertje. “Alleen op de wereld” waande ik wat me in een diepe depressie liet belanden.

In 1998 besloot ik een HBO opleiding te doen in Amersfoort. In het laatste jaar kon ik een half jaar stage gaan lopen in Indonesië. Een unieke kans om mijn geboorteland te bezoeken en om te ervaren hoe het is om er te wonen. Mijn komst was voor een neef van mijn adoptievader die daar woonde de aanleiding om mij te pushen om familie te zoeken. Met behulp van kennissen ben ik samen met mijn vader naar Demak gereisd en hebben we aangebeld bij huizen. Het 3e huis was raak. Daar bleken zussen en een broer van mijn moeder te wonen. 

Een onwennige ontmoeting voor mij. Ik was niet naar ze op zoek maar nu zat ik er toch maar mee. Daarnaast was het ook nog een periode dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik luisterde naar hun verhaal maar eigenlijk wilde ik het liefst er niet zijn. Het was te veel voor me. Wel vertelden ze me  dat mijn vader al getrouwd was en dat hij mogelijk 7 kinderen had met die andere vrouw. Dat betekende dat ik waarschijnlijk halfbroers en halfzussen had. Op dat moment had ik geen interesse in dat nieuws. Ik had ook nog geen interesse in mijn biologische familie. Ik ging terug naar Nederland zonder contactgegevens.

De jaren verstreken en ik was er niet zozeer mee bezig. Totdat we in 2019 met het hele gezin op vakantie gingen naar Indonesië. Mijn nieuwsgierigheid naar mijn familie die ik indertijd had gevonden was aangewakkerd. “Hoe zou het met ze zijn?" Zouden ze mij nog een keer willen ontmoeten? "Zou ik ze weer terug kunnen vinden?”. Uiteraard lukte het me dat niet zelf toen we in Semarang waren. Ik wist niet meer waar we geweest waren en ook niet hoe ik dat kon terugvinden. Terug in Nederland merkte ik dat ik het toch wel erg jammer vond dat ik ze niet meer kon vinden.

Tot vorig jaar 2023. Ik zag een advertentie langskomen van Stichting My Roots. “Mogelijk kunnen zij mijn familie weer vinden op basis van de adoptiepapieren", bedacht ik en besloot ze te benaderen. Zij gingen voor mij op zoek en inderdaad zijn vonden een zus en de broer van mijn moeder terug. Een eerste videocall was het gevolg. Wat bijzonder om ze weer terug te zien! 

En in tegenstelling tot 25 jaar geleden werd ik heel blij van deze ontmoeting. Vorig jaar april reisde ik met een vriendin opnieuw naar het verre Indonesië om mijn familie te ontmoeten. Daar hoorde ik opnieuw van het vermoeden dat ik een halfbroer of halfzus heb. In een poging om iets van gegevens over deze halfbroer, halfzus of mijn vader te vinden zijn we naar het gemeentehuis in Jepara gereden. Deze was helaas gesloten. Gezien er verder geen aanknopingspunten waren, was het zoeken naar een speld in een hooiberg.

Terug in Nederland besloot ik in overleg met Olvi het zo te laten. De kans dat ik iets over mijn vader zou vinden was bijzonder klein.
Een paar maanden later passeerde er reclame over DNA testen. “Misschien een laatste mogelijkheid om toch iets te vinden” dacht ik en besloot een DNA test te doen.

’s Avonds op 26 januari krijg ik in mijn mailbox bericht dat de uitslag binnen is en dat er een match is: Yanien Veenendaal. “Wat een Hollandse naam” dacht ik. Vol ongeloof staarde ik naar de uitslag. “Stond daar nu werkelijk dat ik een halfzus heb?”.
Ik besloot haar te googlen en vond een artikel van haar. Daarnaast las ik ook dat ze in Apeldoorn woont. Zowat om de hoek van Hoevelaken. Hoe was het mogelijk dat er een zus in Nederland woont en zo dicht in de buurt is!

Mijn man en ik konden het niet geloven. Dit zou toch wel heel toevallig zijn. De volgende dag besloot ik Olvi van My Roots te benaderen. Zij ging het voor me uitzoeken. Een half uur later belde ze me “Het klopt". "Ze is echt een halfzus van je”. Ik kon het maar niet geloven! Ik had familie gevonden en nog wel in Nederland! Ik belde haar onmiddellijk op. Kreeg haar voicemail. Mijn man hoorde die voicemail en zei: "Ze klinkt net als jij”. Gelukkig belde ze heel snel terug en hebben we in vogelvlucht informatie uitgewisseld. Ik kon het nog steeds nauwelijks geloven. “Ik heb familie in Nederland en Indonesië". Ik heb een zus die vlakbij woont”. De hele dag liep ik te stuiteren. Ik ging op stap met een vriendin en raakte er niet over uitgepraat. Zo bijzonder vonden we het.

De volgende dag was het zover. We ontmoeten elkaar. Alle taferelen die ik bij Spoorloos weleens zag van huilende blije familie leden kon ik me niets bij voorstellen. Ik dacht altijd “Je bent toch eigenlijk gewoon vreemden voor elkaar”. Maar toen ik mijn zus ontmoette voelde ik wat zij voelde. Wat een ongelofelijk thuis gevoel en herkenning. We hebben gelachen, gepraat, gehuild, gegeten en gedronken. Ik kon bijna niet weggaan. Mijn leven was in een opslag voor altijd veranderd.

Van geen familie naar ineens een hele grote familie. Ik heb niet alleen een zus gevonden maar het blijkt dat ik nog 4 broers en een broertje heb.