Blog 4: “Doelstellingen in Indonesië" door Yuri

Wat maakt mijn verblijf hier in Indonesië tot een succes? Ik heb dit van tevoren op papier gezet. Om de  drie maanden evalueer ik mijn eigen situatie hier in Indonesië. Daarbij kijk ik kritisch hoever ik ben met het realiseren van mijn doelstellingen voor mijn Indonesische familie, hoe de situatie thuis in Nederland is met mijn dochter en de rest van de familie. Ook probeer ik een voorspelling te doen hoe mijn werk er over een half jaar uit zal zien. 

Dit artikel wordt u trouwens aangeboden met steun van bijzonder sterke Toraja koffie geserveerd in een schatting aardewerken kommetje in het Lucky Cat Coffee Cafe. Een hip tentje bij Plaza Festival in het centrum van Jakarta. Dat is dicht bij de wijk Kuningan, waar ook de Nederlandse ambassade is. Mochten jullie je paspoort kwijt zijn, ga dan eerst naar Lucky Cat voor een ontspannend kopje koffie en laat de stress een beetje zakken.  

Lucky Cat is 24/7 open en het is er altijd druk . In het begin, toen ik nog last had van een Jetlag, was ik hier veel te vinden. Het publiek bestaat veelal uit studenten van de nabijgelegen universiteit, personeel van een ziekenhuis uit de buurt en enthousiastelingen die hun Instagramprofiel willen opleuken, maar amper koffie kopen. Het grappige van het café is dat het om een boom heen is gebouwd. Indonesiërs zijn goed in het creëren van workarounds. Als iets een obstakel vormt dan negeren ze hardnekkig het obstakel alsof het niet bestaat en bouwen ze er iets heel geforceerd om heen. De stad Jakarta zelf is zo’n voorbeeld. De problemen van vervuiling, overstromingen en het feit dat de hele stad weg zinkt, hebben de regering er toe doen besluiten gewoon een nieuwe hoofdstad te gaan bouwen. 

Hoe staat het met mijn doelstellingen? Hoeveel omwegen heb ik inmiddels moeten maken om mijn doelen hier te bereiken? Het komt misschien vrij klinisch over dat ik doelstellingen heb opgesteld met betrekking tot het helpen van mijn Indonesische familie. Dat is niet hetzelfde als een bedrijf runnen, toch?  Maar de doelstellingen zijn er ook om mijzelf in bescherming te nemen voor mijn vrijgevigheid. Zonder kaders wordt mijn avontuur een oneindig verhaal. Water naar de zee dragen. Druppel op de gloeiende plaat etc. Je moet ergens beginnen. Vooral omdat het er op lijkt dat mijn Indonesische moeder zelf geen flauw idee heeft wat ze nou eigenlijk wil met de hele situatie. Ze wil er ook niet over nadenken. Eigenlijk wil ze gewoon een vrij budget om uit te geven waar ze maar zin in heeft: snacks, Selamatans en beltegoed (lees mijn vorige blog). In de familie lijkt wel of ik de enige ben die vind dat er echt actie moet worden ondernomen om haar situatie te verbeteren. 

Hier nog vragen die je kritisch aan jezelf moet stellen wil je een avontuur in deze vorm aangaan. Wat verwacht ik nu zelf van mijn verblijf hier? Welke grens stel ik aan het steken van geld in zaken voor mijn moeder en mijn familie. Welke dingen verwacht ik van hen om te bepalen of mijn hulp überhaupt enig nut heeft. Omdat ik ook een arbeidscontract voor een jaar heb, heb ik ook doelstellingen vastgesteld voor deze periode. Wat is haalbaar in dit tijdsbestek? Uiteraard zou ik graag verder willen kijken dan deze evaluatieperiode maar helaas dit is niet aan mij maar aan mijn werkgever in Singapore. In het begin van het jaar (2023) had ik het volgende op papier staan. Vergeef mijn cynische opmerkingen op mijn eigen werk hier en daar: 

Verbeterde huisvesting en woonomstandigheden: Maak het bestaande huis weer leefbaar of zorg voor een nieuw huis om in te wonen. Te behalen voor 1 mei 2023. Yuri: Je kan hierbij de vraag stellen: Wat is leefbaar? 

Verbeteren van mijn moeders levensstandaard: Deze voorzieningen moeten aanwezig zijn voor een gezond leven, te behalen voor 30 Juni 2023:

• stromend water in badkamer, wc en keuken
• wasmachine
• bed, nieuwe matras, beddengoed
• genoeg bergruimte om alles spullen veilig op te bergen 
• ventilatoren
• comfortabel tapijt om op te zitten

(Continuïteit van) Inkomen: Zorgen dat mijn moeder en mijn zus in hun eigen inkomen kunnen voorzien zonder dat ik daarvoor geld hoef bij te leggen in 2024. Dit wil ik doen door restauratie en financiering van een warung en mijn moeder leren om een administratie bij te houden. De warung wil ik gerestaureerd en operationeel hebben voor 1 augustus 2023. 

Schuldsanering: Inventariseren van de schulden van mijn zus en helpen met het regelen van een gunstige betalingsregeling. Laten we hopen dat het meevalt… Maar voor 31 december 2023 wil ik dat de schuld van mijn zus is afgelost. 

Alles wat gekocht moet worden, wordt direct betaald aan de derde partij. Mijn moeder of zus krijgen geen contant geld. De doelstelling is om dit tot het einde van het jaar vol te houden hoe groot de smeekbedes ook zullen zijn.

Extraatjes: Mochten de bovenstaande doelstellingen gerealiseerd zijn, dan wil ik voor het einde van 2023 de volgende niet noodzakelijke dingen aanschaffen om het leven aangenamer te maken Yuri: bedoel je met extraatjes, zoethoudertjes?  

Luxe meubelen: 4 Stoelen, een bankstel en een eettafel (zodat je zelf niet op de grond hoeft te zitten)

Luxe keuken inventaris: gasstel, nieuwe rijstkoker en pannen. (zodat je zelf eens fatsoenlijk te eten krijgt)

Een televisie (kun je in ieder geval daar naar voetbal kijken)

Internet verbinding (dit echt als allerlaatst want ik ga de hele kampung echt niet van gratis internet voorzien)

Een motor (scooter) ter verbetering van de mobiliteit.

Ik heb daarnaast sterk de neiging om alle niet duurzame plastic troep te vervangen. Bekertjes, broodtrommeltjes, bordjes, bakjes overal zit wel een barst in maar wordt hardnekkig bewaard en is pontificaal aanwezig in het interieur. 

Daarnaast zijn er ook wat ‘soft’ targets die ik voor mijzelf heb opgesteld: 

Integratie door verbetering eigen taal en communicatie: Bahasa Indonesia leren zodat ik me goed verstaanbaar kan maken. Als ik een vrouw kan versieren enkel met Bahasa Indonesia dan weet ik dat ik er klaar voor ben.

Integratie door cultuur verdieping: Ik wil mij zelf in 2023 volledig bekeren tot de Islam. Dat betekent dat ik eind 2023, officieel moslim ben, met certificering van het ministerie van religieuze zaken. Ik weet tegen die tijd hoe ik mij moet gedragen als een moslim en ik wil mijzelf bewust zijn van alle gebruiken rond het dagelijks bidden en het vasten tijdens de Ramadan (en daar ook aan mee doen).

Integratie door zo weinig mogelijk contact met (andere) Nederlanders, enkel voor het noodzakelijke: werk vinden of zakelijke gerelateerde kwesties. Vrienden en familie daar gelaten. Gelukkig was ik in Nederland zelf ook al goed in het vermijden van andere Nederlanders. 

Een hele waslijst aan doelstellingen die ik mezelf opleg waarvan ik denk dat ze realistisch zijn om te halen voor het eind van het jaar. Al gaan jullie uiteraard lezen hoe ik hier in de loop van het jaar enorm mee zal worstelen. Mijn blogs zullen bestaan uit het beschrijven van de beste weg om een probleem heen. Dat heeft een hoge amusementswaarde, kan ik jullie nu al vertellen. Ik ben ontzettend creatief met excuses en smoesjes. 

Kan en mag ik ook iets verwachten van mijn Indonesische familie? Kan ik eisen stellen waaraan zij moeten voldoen wil ik alles nog een jaar voortzetten. Ik denk het niet. Het antwoord ligt vooral bij mijzelf, want ik denk niet dat mijn moeder en mijn zus de capaciteit en de wil hebben om snel iets aan de situatie te veranderen. Als je bijna niks hebt, wil je er zeker van zijn dat je het ‘bijna niks’ ook niet verliest. 

Met wat geduld kan ik wat kleine doelen bereiken met mijn familie. Allereerst wil ik subtiele veranderingen waarmaken in het gedrag van mijn moeder en zus. Ze zien mij vooral als lopende geld beurs en niet als familielid; zoon of broer. Ik wil proberen die houding te veranderen door communicatie te stimuleren zodat ik weet wat er echt in hen omgaat en dat zij ook weten wat mij bezighoudt en we meer van elkaar te weten te komen. Ik heb samen met mijn nicht een vragenlijst opgesteld voor mijn moeder, om het dagelijks gesprek te stimuleren. Er staan vragen op in het Indonesisch zoals: 

Toen u vandaag opstond, wat was het eerste waar aan u dacht? 

• Zijn er problemen waar u vandaag aan dacht? 
• Wat heeft u zoal gedaan vandaag? En heeft u alles kunnen doen wat u van plan was om te doen? 
• Waar heeft u vandaag voor gebeden? 
• Wie heeft u vandaag gesproken en waar heeft u over gepraat? 
• Heeft u nog ergens heel hard om gelachen vandaag? 

Simpel en luchtig en een keer wat anders dan: Wat heb je vandaag gegeten? (Deze vraag wordt ongeveer 12 keer gesteld op een dag). Waar ga je heen? En kun je mij misschien helpen aan wat extra geld voor de bruiloft van je achter, achter, achter nicht? De opdracht aan mijn moeder is om elke week slechts 1 vraag uit de lijst te kiezen en hierop antwoord te geven. Dat kan ze opschrijven en met een foto aan mij doorsturen of ze kan mij een bericht sturen via haar telefoon. Ik stuur, als ik niet al te druk ben,  zelf ook mijn antwoorden aan haar op.  

Tot nu toe behaal ik hiermee weinig resultaat. In het begin vond mijn moeder de vragen te moeilijk, inmiddels is mijn moeder de lijst alweer kwijt geraakt. Het lijkt soms echt of de interesse van 1 kant komt. Ik moet hier een nieuwe aanpak voor bedenken, maar het concept blijft staan tot het einde van het jaar (2023). En mochten jullie lezers nog tips hebben, hoor ik ze graag. Of je nu in Nederland zit of in Indonesië. Ik ervaar dat in vele gevallen de afstand nog even groot is. Ik hoop dat ik nog genoeg tijd heb om dit te verbeteren en ook de andere doelstellingen te behalen. Het doet mijn komst naar Indonesië ook wat egocentrisch aanvoelen. Het lijkt er vooral op dat ik mijn eigen doelen wil bereiken om mijzelf een goed gevoel te geven. Misschien is dat wel zo en had ik bij voorbaat al weinig verwachtingen over hoe mijn familie al dan niet medewerking zou gaan geven aan mijn ambities. Ik hoop dat ik mijn Indonesische moeder uiteindelijk kan stimuleren om mee te denken hoe ze haar eigen leven een stuk aangenamer kan maken. Ik worstel hier soms wel mee. 

Gelukkig heeft Indonesië zoveel meer te bieden dan het najagen van deze doelstellingen en het helpen van mijn familie. Ik geniet met volle teugen van het dankbare feit dat ik hier mag zijn. Er zijn ook andere mensen die je kan helpen en hulp ook met open armen en dankbaarheid zullen ontvangen. Daar stel ik geen targets voor op… 

Indonesië maakt economisch nog steeds een stormachtige ontwikkeling door en de mensen in Jakarta zijn enorm dankbaar als je kennis met hen deelt en hun klankbord kan zijn over hoe ze zich het beste staande kunnen houden. In mijn volgende blog kun je al direct lezen over het resultaat hoe ik de doelstelling “verbeterde huisvesting en woonomstandigheden" heb proberen waar te maken. Wat denk je is het mij gelukt?